Een nieuwe tijd / A new era.
Hoe zou het gegaan zijn met de Duitsers die hun land na de tweede wereldoorlog weer opgebouwd hebben. Hoe erg was de vernietiging in de steden en dorpen, de nood waar de mensen zich in bevonden, de honger en hun wanhoop. Er zijn verhalen over hun overlevingskracht, hun improvisatietalent en hun ‘’hoera, we leven nog’’-sarcasme. Ze vertellen alleen niet over de misdaden die de Duitsers voor de oorlog al begingen.
Mag dat eigenlijk wel? Mag men eigenlijk wel, zonder te denken aan de miljoenen moorden die door de Duitse overheid gepleegd zijn, vertellen over een volk dat eigenlijk dader is, maar daarna slachtoffer werd? Dat 14 miljoen burgers hun huis uitgejaagd werden en meer dan een miljoen vrouwen verkracht werden, dat honderdduizenden van hun kinderen in de laatste maand van de oorlog hun ouders verloren en een hele natie het leven vanuit de ruïnes weer op moest bouwen.
Lange tijd –en eigenlijk pas na het eind van de jaren-60, als zonen en dochters zich tegen hun vaders beginnen te keren– is deze vraag verdrongen. Het ging in openbare discussies uitsluitend om de zonden die de nationaalsocialisten begaan hadden en om de vraag, hoe had een heel volk toe kunnen kijken bij deze daden zonder er iets aan te doen?
Maar nu, ruim 75 jaar na het einde van het ‘’Derde Rijk’’, schijnt dat er makkelijker over alle rampen en misdrijven uit de oorlog te praten valt. Het was uitgerekend de boven elke verdenking van revanchisme verheven Günter Grass, die met zijn roman “Im Krebsgang”, een bodemloze mislukking weer goed wilde maken: het zwijgen over het Duitse offer. Binnen een paar maanden verkoopt het boek over het ten onder gaan van het vluchtelingenschip “Wilhelm Gustloff” ruim 400.000 keer. Günter Grass had zonder twijfel een heel kwetsbaar onderwerp blootgelegd.
Het gaat een stap verder. Men moet zich verbazen over de ongehoorde hoeveelheid energie waarmee de mensen in Oost en West aan de slag gingen om hun dagelijks leven weer in te richten. Hoe kon het bestaan dat de één het zo veel makkelijker had dan de ander en hoe was het mogelijk dat zo veel mensen konden doen alsof er helemaal niets gebeurd was.
Met dank aan Michael Schaper,
"Stellvertretender Chefredakteur" van GEO EPOCHE.
Mag dat eigenlijk wel? Mag men eigenlijk wel, zonder te denken aan de miljoenen moorden die door de Duitse overheid gepleegd zijn, vertellen over een volk dat eigenlijk dader is, maar daarna slachtoffer werd? Dat 14 miljoen burgers hun huis uitgejaagd werden en meer dan een miljoen vrouwen verkracht werden, dat honderdduizenden van hun kinderen in de laatste maand van de oorlog hun ouders verloren en een hele natie het leven vanuit de ruïnes weer op moest bouwen.
Lange tijd –en eigenlijk pas na het eind van de jaren-60, als zonen en dochters zich tegen hun vaders beginnen te keren– is deze vraag verdrongen. Het ging in openbare discussies uitsluitend om de zonden die de nationaalsocialisten begaan hadden en om de vraag, hoe had een heel volk toe kunnen kijken bij deze daden zonder er iets aan te doen?
Maar nu, ruim 75 jaar na het einde van het ‘’Derde Rijk’’, schijnt dat er makkelijker over alle rampen en misdrijven uit de oorlog te praten valt. Het was uitgerekend de boven elke verdenking van revanchisme verheven Günter Grass, die met zijn roman “Im Krebsgang”, een bodemloze mislukking weer goed wilde maken: het zwijgen over het Duitse offer. Binnen een paar maanden verkoopt het boek over het ten onder gaan van het vluchtelingenschip “Wilhelm Gustloff” ruim 400.000 keer. Günter Grass had zonder twijfel een heel kwetsbaar onderwerp blootgelegd.
Het gaat een stap verder. Men moet zich verbazen over de ongehoorde hoeveelheid energie waarmee de mensen in Oost en West aan de slag gingen om hun dagelijks leven weer in te richten. Hoe kon het bestaan dat de één het zo veel makkelijker had dan de ander en hoe was het mogelijk dat zo veel mensen konden doen alsof er helemaal niets gebeurd was.
Met dank aan Michael Schaper,
"Stellvertretender Chefredakteur" van GEO EPOCHE.
How would it be with the German people who built up their country again after WWII. How bad was the devastation in towns and villages, the need in which people found themselves, the hunger and desperation? There are stories about their will to survive, their improvisation talents and their ‘Hurray, we are still alive’-sarcasm. What they do not tell are the crimes that the Germans have committed before WWII.
Are we allowed to do so? As a matter of fact, are we allowed to tell about a people that actually are the perpetrators, but afterwards became the victims, without thinking of the millions of murders committed by the German authorities? The fact that 14 million civilians were chased away from their homes and that more than one million women were raped, that hundreds of thousands of its children lost their parents in the last month of the war and that a whole nation had to build up their lives from its ruins.
For a long time- and actually not until afterthe end of the 60-s, when sons and daughters start to turn themselves against their fathers- this question has been repressed. Public discussions dealt exclusively with the sins the national socialists had committed and with the question, how had it been possible that a whole nation had been watching these deeds without acting?
But now, amply 75 years after the end of the ‘Third Reich’, it appears to be easier to talk about all disasters and crimes of the war. It was Günter Grass, the man above all suspicion of revanchism who seemed to present himself with his novel ‘Im Krebsgang’ in which he wanted to make up a bottomless mistake; being silent about the German sacrifice. Within a month the book about the sinking of the refugee ship ‘Wilhelm Gustoff sells’ amply 400,000 times. Doubtless to say that Günther Grass had revealed a vulnerable subject.
It goes one step further. We should be surprised about the unheard amount of energy with which the people in East and West worked jointly in order to take control of their lives again. How could it be that one person has much less difficulty than the other and how was it possible that so many people could do as if nothing had happened at all.
Thanks to Michael Schaeper,
'Stellvertretender Chefredakteur' of Geo Epoche (Replacing editor-in-chief)
Are we allowed to do so? As a matter of fact, are we allowed to tell about a people that actually are the perpetrators, but afterwards became the victims, without thinking of the millions of murders committed by the German authorities? The fact that 14 million civilians were chased away from their homes and that more than one million women were raped, that hundreds of thousands of its children lost their parents in the last month of the war and that a whole nation had to build up their lives from its ruins.
For a long time- and actually not until afterthe end of the 60-s, when sons and daughters start to turn themselves against their fathers- this question has been repressed. Public discussions dealt exclusively with the sins the national socialists had committed and with the question, how had it been possible that a whole nation had been watching these deeds without acting?
But now, amply 75 years after the end of the ‘Third Reich’, it appears to be easier to talk about all disasters and crimes of the war. It was Günter Grass, the man above all suspicion of revanchism who seemed to present himself with his novel ‘Im Krebsgang’ in which he wanted to make up a bottomless mistake; being silent about the German sacrifice. Within a month the book about the sinking of the refugee ship ‘Wilhelm Gustoff sells’ amply 400,000 times. Doubtless to say that Günther Grass had revealed a vulnerable subject.
It goes one step further. We should be surprised about the unheard amount of energy with which the people in East and West worked jointly in order to take control of their lives again. How could it be that one person has much less difficulty than the other and how was it possible that so many people could do as if nothing had happened at all.
Thanks to Michael Schaeper,
'Stellvertretender Chefredakteur' of Geo Epoche (Replacing editor-in-chief)
